Microsoft Office (w skrócie MSO) – pakiet aplikacji biurowych wyprodukowany przez firmę. Wprowadzony na rynek 1 sierpnia 1989r. Programy składające się na Microsoft Office są przeznaczone do uruchamiania na platformie Microsoft oraz Apple, lecz mogą zostać uruchomione na innych systemach (GNU/Linux, FreeBSD itp.) za pomocą programów takich jak np. Wine.
Oprogramowanie jest konkurencyjne dla pakietów: LibreOffice, OpenOffice.org, Oracle Open Office, IBM Lotus Symphony, Corel WordPerfect Office, SoftMaker Office, Dokumenty Google i Apple iWork. Pakiet Microsoft Office od wersji 2007 ma możliwość obsługi otwartego standardu plików OpenDocument. W starszych wersjach jest to również możliwe dzięki wtyczce OpenXML/ODF Translator Add-ins for Office. W skład pakietu wchodzą programy:

Word (edytor tekstu)
Excel (arkusz kalkulacyjny)
PowerPoint (tworzenie i wyświetlanie prezentacji)
OneNote (sporządzanie notatek, dodawany od wersji 2003)

Access (front-end baza danych z wbudowanym silnikiem plikowych baz danych Microsoft Jet)
Entourage (odpowiednik Microsoft Outlook dla Mac OS)
Outlook (osobisty menadżer informacji, tzw. PIM)
Project (zarządzanie harmonogramem projektów)
Publisher (tworzenie publikacji prasowych)
SharePoint Server lub Sharepoint Services 3.0 (zestaw serwerów do zarządzania informacjami)
Project Server (zarządzanie projektami na poziomie organizacji)
Visio (edytor schematów)
Skype for Business (d. Microsoft Office Communicator – komunikator internetowy)

Do menu strony

WORD

Temat: Edytory tekstu – zastosowania i historia

Edytor tekstu, procesor tekstu (text editor, word processor), program służący do wszechstronnego przetwarzania dokumentów tekstowych. Pod względem realizacji edytory tekstu można podzielić na programowane (edytor interpretuje ciąg poleceń edycji wtrybie wsadowym), ekranowe (użytkownik wydaje polecenia na bieżąco, obserwując ich skutki na ekranie monitora), tekstowe (edytor interpretuje pliki jako zawierające teksty w&kodzie ASCII lub podobnym) oraz edytory tekstu działające wtrybie graficznym (typu WYSIWYG), uwidaczniające na ekranie tekst w dowolnych krojach, a także pozwalające łączyć teksty znajróżnorodniejszymi produkcjami graficznymi, jak rysunki, diagramy, wykresy, tablice itp.
Jednym z najpopularniejszych edytorów tekstu ostatniej kategorii jest Word działający w środowisku Windows.Edytory tekstu są najpopularniejszym typem programów użytkowych działających na komputerach osobistych. Powód jest prosty - niezależnie do zawodu czy zainteresowań użytkownika, prędzej czy później będzie on potrzebował napisać i wydrukować parę słów. Architekci dodają opisy i komentarze do swych projektów tworzonych w programach CAD, finansiści przekształcają opracowanie w arkuszach kalkulacyjnych dane w biznesowe raporty, programiści tworzą dokumentację do swych dzieł wyklutych w kompilatorach.
Edytory tekstu szybko wyszły poza samo wpisywanie tekstu, zapis go na dysku i drukowanie. Pojawiło się formatowanie tekstu dla znaków (character formatting) - pogrubienie, pochylenie, podkreślenie tekstu, zmiana wielkości i kroju pisma. Formatowanie akapitu (paragraph formatting) pozwalało na zdefiniowanie wcięcia akapitowego, odstępów między liniami tekstu, znaków tabulacji, wprowadzenia list numerowanych i nienumerowanych. Atrybuty formatowania akapitu wraz z wielkością i krojem pisma dla akapitu zbierane były w style tekstowe.
Cenną rzeczą było już od samego początku wyszukiwanie i zastępowanie ciągów znaków. Edytory wyższej klasy mają słowniki sprawdzające pisownię i proponujące wyrazy bliskoznaczne, a także pozwalają na wprowadzanie grafiki, tabel, obiektów z innych programów. W miarę pojawiania się coraz większej liczby edytorów i tworzonych dla nich formatów tekstu cenne stały się filtry importu i eksportu plików tekstowych, umożliwiające wymianę danych między programami.
Od prostego pisania listów i pism urzędowych użytkownicy edytorów przeszli do korespondencji biznesowej - drukowania naklejek z adresami z baz klientów, korespondencji seryjnej. Zaczęły być wykorzystywane elementy składu komputerowego - wiele kolumn tekstu, tekst pisany pod kątem, kolorowe litery i elementy graficzne.Czas maszyn do pisania minął. W świecie zapisanych kartek: listów urzędowych, prac naukowych, notatek służbowych czy nawet szkolnych wypracowań panuje komputer i edytor tekstu.
Komputer jest łatwiejszy w użyciu niż maszyna do pisania i daje więcej możliwości w maszynie do pisania niedostępnych, a nawet w nowych, elektronicznych maszynach do pisania, wyglądających bardziej jak komputer niż starożytny Underwood.
Maszyna do pisania i komputer z edytorem tekstu służą do tego samego - są narzędziami do tworzenia dokumentu. Ale maszyna do pisania tworzy dokument jednorazowy: kartkę zapisaną literami. Można, co prawda odbić ją na kserokopiarce, czy pociąć na kawałki, by zmontować tekst w inny sposób, używać do poprawek rozmaitych płynów czy bibułek korekcyjnych, ale są to dość średniowieczne metody. Edytor tworzy też kartkę zapisaną literami, ale pamięta jej źródło czy oryginał: ciąg liter zapisany wpierw w jego pamięci, a potem w pliku komputerowym.
Tworzenie dodatkowej kopii, zamiana akapitów tekstu miejscami, poprawianie błędów: to wszystko odbywa się wewnątrz edytora, przy pomocy kilku poleceń. Ale najważniejsze jest to, że treść i wygląd dokumentu jest pamiętana. Jeżeli następnego dnia czy za rok będzie potrzebna, to wystarczy odczytać plik z dysku. Edytor tworzy, więc dokument, który może być wykorzystany wielokrotnie.
Tworzenie dokumentu i drukowanie go jest w edytorze tekstu rozdzielone i następuje po sobie. W maszynie do pisania tworzy się dokument w miarę jego pojawiania się na kartce papieru; te dwa etapy są połączone, następują jednocześnie. Praca z edytorem tekstu pozwala zapomnieć o wielu technicznych aspektach wpisywania tekstu i skupić się na samym tekście. Dla długich, wielokrotnie poprawianych dokumentów, takich jak książka czy rozprawa naukowa, skraca się znacznie czas ich przygotowywania.
Ale można zauważyć też coś przewrotnego: nie zawsze edytor tekstu jest lepszy od maszyny do pisania. Na przykład: praca pisarza to ciągłe poprawki, tworzenie nowych wersji, uzupełnianie. Pisarz woli czasami przepisywać na maszynie tekst opowiadania;
wtedy może się nad nim lepiej zastanowić, dokonać poprawek. Gotowy tekst na ekranie komputera rozleniwia: nie chce się już nic poprawiać, lepiej zostawić tak jak jest i pisać dalej.
Korzystanie z edytora nie jest tylko kwestią techniczną, zmianą narzędzia. To również kwestia zmiany swojej filozofii pracy, łączenia myślenia, ręcznego pisania i wstukiwania literek na komputerze. Warto się zastanowić, na ile komputer i edytor zmieniają nasz sposób tworzenia tekstów.

Do menu strony

Dzieje edytorów tekstu

Pierwsze edytory tekstu nie powstały, jak by mogło się wydawać, na życzenie pisarzy, ale - programistów. W tym czasie komputery były maszynami wielkości szaf, gdzie programy pisało się na kartach drukowanych. Programiści chcieli mieć komputerowe narzędzie, na którym mogliby napisać i obejrzeć program przed jego uruchomieniem.
Początkowo, w latach osiemdziesiątych, edycja tekstu odbywała się na oddzielnych komputerach, specjalnie do tego celu przeznaczonych.Pierwszym edytorem tekstu pracującym na mikrokomputerach był Electric Pencil, pracujący na komputerze Altair; powstał on, dlatego, że jego autor, Michael Shrayer, chciał oprócz pisania programów pisać na tym samym komputerze także podręczniki obsługi. Jednak znacznie większą popularność zdobył sobie Wordstar, stworzony w 1979 roku przez Symoura Rubinsteina.
Pierwszy edytor tekstu, pracujący w środowisku graficznym powstał w roku 1985; był to GEM Write. Korzystał on z okien, ikon, grup poleceń menu, pozwalał wprowadzać grafikę. Duże możliwości graficzne zawdzięczał pracy w graficznym środowisku GEM, stworzonym przez firmę Digital Research. GEM był jednym z poprzedników Windows; innym znanym programem z tego środowiska był Ventura Publisher, bardzo popularny w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych, program do składu.
Edytor tekstu PC Write, był też pierwszym programem shareware. Jego autor Bob Wallace właśnie założył swoją firmę - Quicksoft i nie miał wiele pieniędzy na promocję i sprzedaż programu. Wpadł on na pomysł dawania programu praktycznie za darmo, jedynie za cenę dyskietki i pobierania opłat tylko za drukowany podręcznik i techniczne wsparcie udzielane przez telefon. Wkrótce program miał ponad siedem tysięcy użytkowników, z których każdy zapłacił po siedemdziesiąt pięć funtów.
Jeden z powstałych w latach osiemdziesiątych edytorów tekstu, MindReader, miał dość niezwykły sposób współpracy z użytkownikiem podczas pisania tekstu. Używając sztucznej inteligencji program zgadywał końcówki słów, które dopiero zaczęliśmy pisać i podawał ich krótką listę. Im dłużej używaliśmy tego programu, tym lepiej udawało mu się zgadywać słowa. Była to wspaniała zabawa dla tych, co pisali na komputerze od czasu do czasu, ale rzecz niezbyt wygodna dla profesjonalnych autorów.
Najbardziej znanymi edytorami tekstu były Word Perfect i Wordstar. Word Perfect długo był niekwestionowanym królem edytorów tekstu i podstawą sukcesu rynkowego firmy o tej samej nazwie. W ostatnich latach zdetronizował go Word for Windows, a sama firma straciła samodzielność, stając się najpierw częścią firmy Novell, a później Corel Corporation.
Wejście Windows 3.1 spowodowało pojawienie się edytorów z interfejsem graficznym (graphical user interface word processors), opracowanie nowych wersji znanych programów, takich jak Microsoft Word czy WordPerfect. Zastąpiły one edytory z interfejsem znakowym (character-based). Jednak pewne elementy graficznego interfejsu użytkownika były wprowadzane już wcześniej, na przykład w WordPerfect 5.1 for DOS z 1989 roku - pasek poleceń menu, okna dialogowe, obsługa myszki. Microsoft Word for DOS już od pierwszej wersji był pomyślany do współpracy z myszką; nawet początkowo sprzedawano go w jednym pudełku z myszką.
Pierwsze edytory na Windows 3.1 były wolne, zabierały sporo miejsca na dysku i wymagały szybkich komputerów: zaawansowani użytkownicy ceniący szybkość pracy niechętnie się na nie przesiadali.
Edytory z interfejsem graficznym zaczęły lepiej lub górze realizować dwie koncepcje: wpierw tylko podglądu strony przez wydrukiem (print preview), później także i WYSIWYG, What You See Is What You Get ("co widzisz, to dostaniesz" na wydruku). WYSIWYG pozwala już podczas tworzenia dokumentu zobaczyć, jak wyglądają różne kroje pisma, ich wielkości, rozmieszczenie tekstu w tabeli.
Edytory nie mogą niemal istnieć bez drukarek. Pierwsze drukarki miały niską jakość druku, były wolne, nie można było na nich używać wielu krojów pisma. Tak było z drukarkami mozaikowymi i igłowymi; sytuacja poprawiła się po pojawieniu się drukarek laserowych. Jedna z pierwszych drukarek laserowych, LaserJet z firmy Hewlett-Packard, miała rozdzielczość 150 dpi. Dziś typowe drukarki biurowe mają ośmiokrotnie większą rozdzielczość, są szybsze i mniejsze.
Pojawienie się edytorów tekstu z coraz większymi możliwościami, a także drukarek laserowych, a po nich kolorowych drukarek atramentowych dla każdego użytkownika komputerów spowodowało, że wymagania co do wyglądu dokumentów wrosły. Grafika, tabele, różne kroje pisma stały się standardem w pracy biurowej, edytory sięgają w obszary zarezerwowane kiedyś dla programów DTP. Jednak jeszcze w momencie wejścia na rynek Windows 3.1 dwa znane edytory - Microsoft Word i WordPerfect - miały swoje wersje graficzne, ale na... DOS. WordPerfect 6.0 for DOS mógł również obsługiwać wektorowe fonty.
Zastosowania edytorów tekstu są bardzo szerokie; jednak można je przypisać do dwóch głównych typów użytkowników: pisarza i biznesmena.
Pisarz chce mieć możliwość automatycznego przygotowywania spisów treści i indeksów, przydatnych przy tworzeniu książek i podręczników. Czasem przydaje się też szkicownik, pozwalający wpierw zaznaczyć główne myśli, potem stopniowo je uzupełniać, tworząc z takiego szkicu książkę czy naukowe opracowanie. Dla ocenienia długości swojej pracy dobrze, gdy ma on do dyspozycji funkcje liczenia znaków czy słów w danym dokumencie (w Polsce przydatne byłyby raczej strony maszynopisu).
Biznesmen wymaga od programu, by był łatwy w użyciu i szybko można było wyszkolić w jego używaniu personel biura. Istotną funkcją jest tu korespondencja seryjna, pozwalająca na automatyczne tworzenie listów do kontrahentów i drukowanie etykiet adresowych.
Jeden i drugi chce dobrych funkcji edycyjnych, możliwości sprawdzania tekstu pod kątem jego pisowni i gramatyki - a nawet posiadania specjalizowanych słowników sprawdzających, lepszych do celów prawniczych czy medycznych; ważna jest też możliwość utworzenia i uzupełniania swojego słownika, a także dostępu do krojów pisma i funkcji typograficznych dla poprawienia wyglądu tworzonego dokumentu.
W DOS używano WordPerfect, Microsoft Word.
Na Windows - Microsoft Word, WordPerfect, Ami Pro.
W OS/2 znany był DeScribe, WordPerfect, Ami Pro. Użytkownicy komputerów Macintosh posługiwali się do edycji tekstu takimi programami jak Nissus, Microsoft Word, WordPerfect.
Dziś większość edytorów tekstu jest oferowana w pakietach programów biurowych: Word w Microsoft Office, Word Pro w Lotus SmartSuite, WordPerfect w Corel Office. Stworzone zostały możliwości ścisłej współpracy między programami biurowymi, a użytkownicy z reguły używają też jednocześnie, co najmniej arkusza kalkulacyjnego, czasem także programu do organizacji czasu czy poczty elektronicznej.
Początkowo istniała również grupa edytorów tekstu drugiej klasy - prostszych i tańszych niż Microsoft Word czy WordPerfect. Należały do niej takie programy jak Professional Write firmy SPC, CA Textor, Q&A Write firmy Symantec, Lotus Write, LetterPerfect firmy WordPerfect. Jednak to większe edytory podbiły rynek, a sytuację tanich edytorów pogorszyła jeszcze tendencja do kupowania dla całych firm kompletów pakietów biurowych takich jak Microsoft Office.
Liderami na rynku darmowych edtorów tekstu są: Open Office, Note Pad, Google Docs, Libre Office, Celtx, Dark Room.

Do menu strony

Zaawansowane metody formatowania

Załóżmy, że utworzony został dokument za pomocą aplikacji Word. Wygląd dokumentu świadczy o fachowości wykonawcy. Podlega on ocenie dostając się w ręce osób używających komputera do tworzenia dokumentów. W menu Format znajdują się podstawowe narzędzia do nadawania prawidłowego wyglądu dokumentu: Do zaawansowanych narzędzi trzeba dotrzeć nieco głębiej i poznać ich prawidłowe zastosowanie.

Opcje podziału strony

W miarę pisania tekstu tekst przenoszony jest z jednej strony na drugą. Czasami pojedyncze zdanie, rozpoczęte na jednej stronie, kończy się na drugiej, często ostatniej, co zmusza czytelnika do odwrócenia kartki. W typografii taki sposób podziału zdania uważany jest za błąd. Word posiada opcje automatycznie poprawiające niewłaściwe podziały stron zwane „wdowami” i „sierotami”. Wdowa jest słowem lub fragmentem zdania pojawiającym się w oddzielnej linii u góry strony. Sierota (bękart) jest słowem lub fragmentem zdania, pojawiającym się w oddzielnej linii na dole strony. Opcje te można wyłączyć lub uaktywniać dowolnie.
Menu Format → Akapit → zakładka Podział wiersza i strony

Wstawianie pól

Można automatycznie aktualizować informacje w dokumencie, jeżeli wstawi się do niego odpowiednie pole. Kryje się za tym funkcja wykonująca odpowiednie czynności, wpisana za pomocą ukrytego kodu. Kody pól są instrukcjami i znakami, generującymi wynik pola. Na przykład pole Data wstawia bieżącą datę i aktualizuje przy każdorazowym otwarciu.
Pole może być puste, przygotowane do wypełnienia. Może również zawierać domyślny tekst lub liczby zmieniające się, gdy dokument będzie otwierany.
Inne przykłady pól: „Informacje o dokumencie”,zawierają nazwę autora dokumentu; „Równania i formuły” zawierają wyniki wyrażeń arytmetycznych; „Łącza i odsyłacze zawierają wstawianie pozycji „Autotekstu.”

Cieniowanie akapitów i sekcji

Cieniowanie można wykorzystać do podkreślenia pewnych elementów dokumentu lub przyciągnięcie uwagi czytelnika. Za jego pomocą można też uwydatniać niektóre tytuły i nagłówki. Word umożliwia dodanie cieniowania do zaznaczonego tekstu.
zaznaczony tekst → pasek Standardowy → przycisk Wyróżnienia → wybór koloru → menu Format → Obramowanie i cieniowanie →zakładka Cieniowanie → deseń, kolor

Przenoszenie i usuwanie obrazów

Word posiada obszerną galerie klipartów z setkami gotowych do wykorzystania rysunków jak przyciski, kreskówki, zdjęcia. Wśród klipartów są dźwięki, klipy animowane, wideo. Do dokumentu można wstawić obraz z galerii lub innego źródła. Obraz ten można przenieść, usunąć lub zmienić jego rozmiar.
Aby przenieść obraz należy umieścić nad nim wskaźnik myszy i poczekać aż zostanie zamieniony na czterostronną strzałkę. Następnie można przeciągnąć strzałkę w nowe miejsce.
Aby zmienić rozmiar obrazka, należy we właściwym kierunku przeciągnąć uchwyty zmiany rozmiaru. Są to małe kwadraciki umieszczone w rogach i po bokach obrazka lub obiektu. Aby usunąć obrazek należy go zaznaczyć i wcisnąć klawisz [DELETE].

Edytowanie obrazów

Klipart może być plikiem GIF (ang. Graphics Interchne Format – format wymiany graficznej), TIF (ang. Tag Image File Format – format pliku z cechą graficzną), WMF (ang. Windows Metafile Format – format metapliku środowiska Windows), BMP – plik zawierający grafikę w postaci mapy bitowej lub JPG (ang. Joint Photographic Experts Group - Połączona Grupa Ekspertów Fotografii). Wygląd obrazu można zmieniać:
prawy przycisk myszy na rysunek → Edytuj obraz → pasek narzędzi Rysowanie
Rysunek zostanie podzielony na części składowe: linie i kolorowe plamy, które można dowolnie zmieniać pod względem wybarwienia i wielkości. Aby przywrócić pierwotny wygląd rysunku należy wcisnąć Zresetuj rysunek. Po zakończeniu zmian należy kliknąć w Zamknij rysunek.

Otaczanie rysunku tekstem

Gdy rysunek zostanie umieszczony w tekście, tekst rozsuwa się, aby zrobić miejsce dla ilustracji. Można jednak określić, jak tekst ma otaczać rysunek. W programie Word jest sześć stylów otaczania tekstem:
,

Styl	Opis
Ramka	Rysunek jest obramowany tekstem. Tekst tworzy prostokątną ramkę wokół obrazka
Przyległe	Tekst odzwierciedla kontur rysunku
Pod tekstem	Tekst jest pisany na rysunku. Tekst nie oblewa rysunku
Przed tekstem	Rysunek przykrywa tekst. Tekst nie oblewa rysunku
Góra i dół	Tekst znajduje się jedynie nad i pod rysunkiem
Na wskroś	Tekst może wypełniać wklęsłe obrazy wewnątrz konturu. Tekst otacza rysunek ze wszystkich stron.

Termin „zawijanie” oznacza otaczanie rysunku tekstem.

Do menu strony

Formatowanie dużych dokumentów

Tworzenie nowych stylów

Word zawiera kilkadziesiąt wbudowanych stylów. Kilka z nich znajduje się na pasku narzędzi w okienku Style. Wszystkie są w menu Format → Style. Styl to posiadający nazwę zestaw atrybutów formatowania. Największą zaletą stosowania stylów jest kompleksowe stosowanie atrybutów formatowania, a nie pojedynczo. Do formatowania tekstu można posługiwać się stylami znaku lub stylami akapitu.
Styl znaku obejmuje atrybuty czcionki, takie jak, pogrubienie, podkreślenie, i cechy charakterystyczne dla rodzajów czcionki.
Styl akapitu może zawierać zarówno atrybuty formatowania akapitu jak odstępy i wcięcia jak i atrybuty formatowania znaków. Styl akapitu dotyczy tekstu całego akapitu a styl znaku tylko wybranych znaków lub słów. Style przypisywane są do poszczególnych dokumentów. Styl wybrany w jednym dokumencie, inny od domyślnego, nie powtórzy się w następnym dokumencie.
Można utworzyć styl od podstaw i zdefiniować własne atrybuty formatowania.
Format → Styl → przycisk Nowy → w polu Nazwa wpisać własną nazwę → przycisk Format → po kolei wybierać atrybuty formatowania → przycisk OK. → przycisk Zamknij
Na pasku narzędzi w polu Styl znajdzie się nazwa nowego stylu.

Nadawanie stylu

Jeden tekst może zawierać kilka stylów formatowania. Można to uzyskać w następujący sposób:

Czynność wykonywana	Sposób wykonywania
Nadanie stylu tekstowi wpisywanemu	Umieścić punkt wstawiania w pustej linii, zaznaczyć styl na liście Styl, wpisać tekst. Wpisany tekst uzyska automatycznie wybrany styl
Nadanie stylu całemu akapitowi	Ustawić kursor w dowolnym miejscu akapitu, zaznaczyć wybrany styl na liście Styl
Nadanie stylu kilku następującym po sobie akapitom	Zaznaczyć wszystkie akapity, którym ma być nadany styl, kliknąć wybrany styl na liście styl
Nadanie stylu znakowi lub zaznaczonemu tekstowi	Zaznaczyć tylko konkretny tekst lub znak, kliknąć w wybrany styl na liście styl

Łamanie kolumn

Kolumny mogą poprawić czytelność dokumentu, a nawet zaoszczędzić miejsca w dokumencie. Kolumny w Wordzie łamie się wyznaczając punkt łamania kolumny
menu Format → Kolumny → menu Wstaw → Znak podziału → Podział kolumny
Gdy tekst dojdzie do punktu łamania kolumny, będzie kontynuowany od góry tej samej strony w następnej kolumnie. Aby usunąć znak łamania kolumny należy umieścić kursor z lewej strony znaku i wcisnąć klawisz [DELETE]. Można także dwa razy kliknąć w znak podziału i wcisnąć klawisz [BACKSPACE]

Do menu strony

Przypisy dolne i końcowe

W przypisach dolnych i końcowych podajemy szczegółowe informacje dotyczące zagadnień omawianych w dokumencie. Może to być definicja, konkretna data, lub wskazanie konkretnego źródła. Przypisy pojawiają się w dole strony lub na końcu dokumentu, więc nie zakłócają lektury zasadniczego tekstu.
Przypisy dolne od końcowych różnią się tylko lokalizacją w dokumencie. Przypis dolny pojawia się na dole bieżącej strony. Przypis końcowy pojawia się na końcu podrozdziału, rozdziału lub dokumentu. W Wordzie zarówno przypisy dolne jak i końcowe składają się z dwóch elementów: znaków odsyłacza i tekstu przypisu.
Znaki odsyłaczy mają postać symboli lub liczb pojawiających się po słowach lub zdaniach zasadniczego tekstu dokumentu. Zazwyczaj są to kolejne liczby(,ale stosowane są też symbole), pomagające czytelnikowi określić, do którego fragmentu tekstu odnosi się przepis, oraz sygnalizują, że dla danego odsyłacza istnieje odpowiedni tekst przypisu. Symbol lub liczba przypisu powtarza się na dole strony lub na końcu dokumentu. Po niej następuje tekst przypisu. Czytelnik sam decyduje, kiedy odczytać treść przypisu.
Jako znaków odsyłaczy, Word domyślnie używa liczb. Można jednak zmienić styl numerowania. Na ogół odsyłaczy liczbowych używa się wtedy, gdy przypisów jest dużo, po kilka na jednej stronie. Symbole stosowane zwykle, gdy dokument zawiera tylko jeden lub kilka przypisów informacyjnych.
menu Wstaw → Przypis → okno dialogowe Przypis dolny i przypis końcowy → wybór opcji rodzaju przypisu → wybór sposobu numerowania → w przypadku symbolu – wybór symbolu
Aby znaleźć przypis należy:
menu Edycja → Przejdź do → okno dialogowe Znajdź i zamień → zakładka Przejdź do → lista Przejdź do → Przypis → pole Podaj numer → Zamknij → lewy pionowy pasek przewijania Wybierz typ obiektu → przycisk (ikona) Przeglądaj według przypisów dolnych (końcowych) → przycisk Przedni przycisk dolny Aby przenieść numer odsyłacza należy
Zaznacz numer odsyłacza →pasek narzędzi Wytnij → ustaw znak wstawiania w wybranym miejscu → Wklej
Aby usunąć numer odsyłacza, trzeba po zaznaczeniu numeru wcisnąć [DELETE]
Można zmienić położenie przypisu. W zależności od potrzeb potrzebujemy mieć przypisy dolne, końcowe. Przepisy końcowe mogą być umieszczone na końcu dokumentu lub rozdziału. Aby zmienić miejsce położenia przypisu należy:
menu Wstaw → Przypis → przycisk Opcje → Opcje przypisów → karta Wszystkie przypisy końcowe lub karta Wszystkie przepisy dolne rozwinąć pole Umieść → wybierz opcję położenia → OK.
menu Wstaw → Przypis → przycisk Opcje → Opcje przypisów →przycisk Konwertuj przypisy ·; wybierz opcję → Ok.
Do formatowania przypisów dolnych i końcowych wykorzystuje się gotowe style znaków i akapitów. By zmienić wygląd przypisów można użyć ustawień domyślnych lub własnych. Można zmodyfikować:
format numeracji
liczbę, od której zacznie się numeracja
znak odsyłacza
Aby zmienić wygląd tekstu przypisów albo znaki odsyłaczy należy:
1.menu Wstaw → Przypis → przycisk Opcje → Opcje przypisów → rozwiń pole Format liczb → wybierz formę numerowania
2.menu Format → Styl → okno Style → Tekst przypisu → (Tekst przypisu końcowego)albo Odwołanie przypisu → przycisk Modyfikuj → wybierz i zmodyfikuj

Tworzenie i stosowanie zakładek

Dzięki zastosowaniu elektronicznej zakładki w teście można wrócić w dowolne miejsce w tekście. Zakładki można użyć przy tworzenia hiperłączy, a następnie kazać Wordowi by za pomocą hiperłączy przeniósł kursor w miejsce zakładki. Aby utworzyć zakładkę należy:
zaznacz fragment tekstu, gdzie należy wrócić → menu Wstaw → Zakładka → pole Nazwa zakładki →.OK.
Aby korzystać z zakładki należy:
menu Wstaw → Zakładka → pole Nazwa zakładki → wybierz właściwą zakładkę → przycisk Przejdź do
Przedstawione metody ormatowania tekstu są uzupełnieniem i rozszerzeniem elementarnych i podstawowych jak wybór czcionki, akapitu, numerowania, wypunktowania, stylu itp. Umiejętność prawidłowego stosowania zaawansowanych technik formatowania świadczy o profesjonalizmie twórcy dokumentu.

Do menu strony

Temat: Tabele, listy, formularze

Tabela Excel w dokumencie Word

W tabeli Worda można wykonać automatycznie obliczenia, korzystając z polecenia Formuła znajdujące się w menu Tabela. lub posługując się adresami a nie liczbami. Każda komórka w tabeli ma swój adres. tworzy się go przez podanie litery kolumny i numer wiersza. Przy wykonywaniu obliczeń można podać działanie za pomocą adresów. Na przykład A1 + B1 oznacza, że dodawane będą liczby znajdujące się w sąsiadujących komórkach pierwszego wiersza. Odwołanie się do komórek poprzez adres ułatwia aktualizowanie formuły wraz ze zmianą zawartości komórek. Aktualizowanie komórek poprzez zawartość jest o wiele bardziej czasochłonne.
Word posiada zdefiniowane formuły – funkcje, które upraszczają wykonywanie obliczeń. Można wykonać obliczenie sumy całkowitej, wartość średnią, wartość minimalną, maksymalną w grupie komórek. Aby w tabeli Worda utworzyć formułę należy kliknąć w komórkę, gdzie ma być wyliczony wynik. Następnie w menu Format wybrać Formuła. W oknie formuła należy wpisać adresy komórek z danymi, na których zostaną wykonane działania. Adresy należy połączyć znakami działań. Można też określić format, w którym ma być wyświetlona liczba, np.: zł, % itp. Wystarczy w oknie dialogowym Formuła w polu Format liczb wybrać odpowiedni format.
Klasyczna wordowska tabela może nie spełniać wymagań użytkownika. Programy Word i Excel mogą jednak współpracować ze sobą poprzez osadzenie arkusza kalkulacyjnego w programie Word. Program Excel umożliwia i ułatwia tworzenie specjalistycznych, skomplikowanych tabel. Ułatwia wykonywanie skomplikowanych obliczeń oraz posiada funkcje formatujące i matematyczne. Nie potrzeba wstawiać symboli walut, odstępów, przecinków dziesiętnych itp.
Posługiwanie się formułami jest w Excelu łatwiejsze niż w Wordzie. Formułę w Excelu wpisuje się tylko raz i kopiuje do odpowiednich komórek. W Wordzie należy zawsze wpisywać do komórki w, w której ma być podany wynik działania. Osadzając w arkusz Excela w dokumencie Worda, arkusz wyświetlany jest w postaci tabeli. Po wstawieniu arkusz do dokumentu Worda do modyfikacji osadzonych danych można korzystać ze wszystkich narzędzi i poleceń Excela.
Aby wstawić nowy arkusz kalkulacyjny należy:
menu Wstaw → Obiekt → zakładka Utwórz nowy → okno: Typ obiektu: Arkusz kalkulacyjny Excel Aby wstawić istniejący już arkusz kalkulacyjny należy:
menu Wstaw → Obiekt → zakładka Utwórz z pliku → przycisk Przeglądaj
Obiekt osadzony, to element, który został wstawiony do dokumentu Worda, ale powstał w innej aplikacji i w niej może być edytowany. Można modyfikować obiekt osadzony, lecz zmiany nie wpływają na obiekt oryginalny, nazywany źródłowym. Obiekt źródłowy przechowywany jest w oddzielnym pliku.. Również zmiany w pliku źródłowym nie wpływają na zawartość obiektu osadzonego. Po zmianach pliku źródłowym należy znowu osadzić go jako obiekt.
Jeśli często wprowadza się zmiany w obiekcie źródłowym, lepiej połączyć go niż osadzać. Obiekt połączony został utworzony w innej aplikacji i w niej może być edytowany, ale jest związany z dokumentem Worda. po dwukrotnym kliknięciu otwiera się plik źródłowy. Po zmodyfikowaniu go, zmiany pojawiają się również w dokumencie Word. Z dokumentem Worda można połączyć część arkusza kalkulacyjnego lub cały arkusz Excela.. Po połączeniu dane arkusza mogą być wyświetlone jako arkusz kalkulacyjny lub jako ikona.. Po dwukrotnym kliknięciu uruchamia się plik źródłowy i można wprowadzać zmiany.

Formularze w programie Word

Z formularzami każdy spotyka się nieomal codziennie. Formularz zawiera zestaw instrukcji i pytań, na które należy odpowiedzieć. Oprócz tego formularz zawiera miejsce w którym należy wpisać odpowiedź lub opinię na zadany temat, albo zaznaczyć jedną z odpowiedzi. Najczęściej spotykanymi formami są faktury, zamówienia, podania, testy, ankiety, kwestionariusz osobowy itp. Często z formularzami spotykamy się na stronach WWW, gdzie formularz zawiera pytania o danych osobowych i zainteresowaniach.
Program Word posiada narzędzia do stworzenia profesjonalnego formularza. Pierwszą czynnością jest zaplanowanie dokumentu, następnie napisać pytania i instrukcje, a potem wstawić pola formularza. Word umożliwia utworzenie pól tekstowych, w których użytkownik wpisuje tekst, liczby, daty, godziny i obliczenia.
Można również utworzyć listę opcji lub zestaw pól wyboru. Użytkownik będzie mógł za pomocą myszy lub klawisza skrótu zaznaczyć wybór. Formularz może być drukowany lub przeznaczony do wypełnienia w komputerze. W drugim przypadku można zastosować zabezpieczenia przed zmianami. Do wstawiania pól formularza służy pasek narzędzi Formularze.
Jeśli użytkownik w polu odpowiedzi ma wpisać liczbę, datę, godzinę lub tekst, należy utworzyć pole tekstowe formularza. Pola tekstowe można podzielić na sześć kategorii:
1.Tekst zwykły – każdy znak jest traktowany jako tekst.
2.Liczba
3.Data – po wpisaniu daty, zostanie ona automatycznie sformatowana do formatu wcześniej zaprogramowanego w oknie dialogowym Opcje pola tekstowego.
4.Bieżąca data – pole zawsze wyświetla zawsze aktualną datę w określonym przez użytkownika formacie.
5.Bieżąca godzina – Word wyświetla bieżącą godzinę w której otwarty formularz, w formacie określonym przez użytkownika.
6.Obliczenia – pole do wpisywania formuł do wykonania automatycznie obliczeń.
Pole rozwijane formularza używane jest, gdy użytkownik ma wybrać jedną z propozycji. Pole rozwijane zawiera wszystkie dostępne możliwości, a użytkownik ma wybrać jedną z nich przez kliknięcie w wybraną możliwość. Pole rozwijane formularza wymusza konkretne i precyzyjne odpowiedzi, ponieważ wybiera jedną z interesujących odbiorcę. Użytkownik nie musi wymyślać własnych odpowiedzi ani ich wpisywać.
Jeśli proponuje się kilka opcji odpowiedzi np.: TAK, NIE, NIE WIEM, spośród których użytkownik ma wybrać jedną, można zastosować Pole wyboru formularza. Również kiedy użytkownik chce zaznaczyć kilka odpowiedzi np. znane języki można użyć pola wyboru. Użytkownik będzie mógł zaznaczyć pole, które będzie zawierało właściwą odpowiedź. W polu rozwijanym można wybrać tylko jedną odpowiedź, a w polu wyboru formularza można zaznaczyć dowolną liczbę odpowiedzi.
Formularz można zmodyfikować w podobny sposób jak każdy dokument. Można dodać obramowanie, formatowanie tekstu, wstawić obrazki i tabele itp. Jedyna różnica między modyfikowaniem formularza a dokumentu polega na tym, że w formularzu można edytować pola poprzez dodanie ramki, cieniowanie, usunięcie domyślnego cieniowania, a w oknach dialogowych opcji pól formularza określenie nowych parametrów (właściwości).
Po zakończonym modyfikowaniu wszystkich pól i po sprawdzeniu prawidłowego działania można formularz zabezpieczyć. Zabezpieczenie nie pozwala zmienić makiety formularza, ale użytkownik może dokonywać nadal wpisów. Aby zabezpieczyć formularz należy kliknąć przycisk Chroń formularz na pasku narzędzi Formularze. Dopóki formularz nie jest zabezpieczony, nie można dokonywać wpisów. usunięcie zabezpieczenia następuje poprzez ponowne wciśnięcie przycisku Chroń formularz. Można wtedy znowu go modyfikować.
Dodatkowo można zabezpieczyć formularz hasłem. Najlepiej to zrobić dopiero po uzyskaniu pewności, że pola działają właściwie. Możliwość zabezpieczenia hasłem uzyskuje się przez wybranie opcji Pole formularza w oknie dialogowym Chroń dokument. Po wpisaniu hasła należy je potwierdzić i formularz jest gotowy do użycia

Do menu strony

Power Point

Temat: Prezentacja slajdów za pomocą programu Power Point

Power Point mimo wielu funkcji jest tylko narzędziem, dlatego też skuteczność prezentacji w przypadku marketingu, zależy przede wszystkim od mądrego zaplanowania prezentacji i dopracowania szczegółów. Zbyt małą czcionka, niewłaściwy kształt liter, wyróżnianie nieistotnych szczegółów, zbytnia przesada w stosowaniu upiększeń, to najczęstsze grzechy początkujących twórców prezentacji
Przy wykonywaniu prawidłowej prezentacji warto przestrzegać pewnych zasad:
1. Poznanie audytorium – wiedza o słuchaczach wymusza dopasowanie tonu, tekstu i grafiki.
2.Zaczyna się od zagadnień ogólnych i przechodzi do szczegółów.
3.Każdy slajd powinien zawierać tylko jedną myśl główną.
4.Komentarz słowny na slajdach powinien być ograniczony do minimum. Lista wypunktowana nie powinna zawierać więcej niż sześć punktów. Im więcej pozycji na liście tym mniej powinny zawierać słów.
5.Ortografia i nterpunkcja powinny zostać sprawdzone i spójne. Nie powinno być równoważników zdań i pełnych tekstów na jednym slajdzie
6.Prezenter musi skupić na sobie uwagę audytorium. Musi być opanowany i pewny siebie lecz nie arogancki, a swoje myśli wyrażać jasno i przekonywująco.
7.Na pojedynczym slajdzie należy używać jednej czcionki o najwyżej dwóch stylach
8.Pewne kombinacje stylów są nieczytelne np.: tekst pochylony i cieniowany
9.Należy wybierać czcionki, które mają gładkie kształty – bez przeciągnięć i zakończeń znaków. są łatwiejsze do odczytania.
10.Należ sprawdzić czy komputer posiada czcionki użyte w prezentacji.
Przynosząc prezentację na inny komputer należy upewnić się, że jego dane techniczne wystarczą do przedstawienia prezentacji. Prezenter powinien znać również wielkość audytorium. Dla publiczności do 30 osób wystarczy monitor o przekątnej 20 cali lub większej.
Dla audytorium powyżej 50 osób niezbędny jest panel LCD. Jest to płaski ekran, który podłącza się do komputera, dzięki czemu jest na nim wyświetlany ten sam obraz, co na monitorze. Panel ów kładzie się na rzutnik, rzutnik, rzucający obraz na rozwieszony na ścianie ekran. Rozdzielzość obrazu uzależniona jest od typu panelu oraz od jasności rzutnika.
Dla audytorium do 300 osób powinno stosować się projektor. Jest to urządzenie łączące w sobie panel i rzutnik.
Przy zmianie urządzenia do prezentacji należy przejrzeć slajdy i sprawdzić czy niektóre elementy zdefiniowane dla określonego urządzenia nie zmieniły swego wyglądu np.;
wykresy mogą zmienić swój prawidłowy rozmiar.
Jeśli Power Point wyświetli następny slajd, gdy jeszcze trwa prelekcja, można nacisnąć klawisz S – aby wstrzymać prezentację, klawisz B (Black) przyciemni ekran(po uprzednim wciśnięciu klawisza S), klawisz W (White) rozjaśni go. Ponowne wciśnięcie klawisza S pozwoli na kontynuację pokazu.
Profesjonalny prelegent powinien mieć przy sobie kilka drobiazgów, które pomogą zapobiec przykrym niespodziankom. Są to: lista wszystkich elementów potrzebnych do prezentacji, przezrocza lub kopie slajdów, małą lampka i dodatkowe baterie, śrubokręt, mały klucz, dodatkowe baterie do rzutnika, przedłużacz, kopia zapasowa prezentacji.
Aby prawidłowo przygotować sprzęt do prezentacji należy upewnić się, że wszystkie niezbędne części są na miejscu i można je połączyć z sobą. Należy znaleźć wszystkie gniazdka elektryczne, skonfigurować sprzęt, sprawdzić pracę ewentualnych asystentów, odszukać wyłączniki światła, sprawdzić nagłośnienie, ustawienie prelegenta w stosunku do audytorium.

Do menu strony

Zasady dobrej prezentacji

1. Co chcesz przekazać?

1. PRZESŁANIE: Zdefiniuj jedną, główną wiadomość (message, przesłanie), którą Twoi słuchacze powinni zapamiętać. Co jest głównym przesłaniem Twojej prezentacji?
2. ARGUMENTY: Zdefiniuj trzy główne elementy Twojego przesłania. Trzy argumenty, powody dla któ-rych Twoje przesłanie ma sens. Przygotuj dla każdego z trzech argumentu: fakty – liczby, przykłady oraz obrazujące je „historie z życia wzięte"

2. Jak zbudować strukturę prezentacji?

Podziel prezentację na trzy części:
1. Intrygujące otwarcie (1-5 minut).
Przedstaw informację o tym, kim jesteś, o czym chcesz powiedzieć i jak długo. Absolutnie najważniejsze jest pierwsze 20 sekund. Zastanów się co może zaintrygować Twoich słuchaczy? Co może wyróżnić Twoją prezentację? Czy można postawić ciekawą, zaskakującą tezę? Kontrowersyjne zdanie lub zdjęcie?
Poinformuj, kiedy słuchacze mogą zadawać pytania, (często 10 minutowa sesja pytań i odpowiedzi po zakończeniu prezentacji).

2. Pasjonujące rozwinięcie,
Zaprezentuj, rozwiń logiczny łańcuch (trzech) argumentów podkreślających Twój (jeden) główny przekaz, przesłanie. Konkretne, policzalne argumenty powinieneś zilustrować używając ciekawych przykładów. Przy-gotuj pasjonującą historię, którą chcesz opowiedzieć swoim słuchaczom.

3. Zapadające w pamięć zakończenie (1-3 minut)
Podsumuj, przypomnij, podkreśl główne przesłanie Twojej prezentacji.Zaplanuj sesję pytań i odpowiedzi.

3. Ile mieć slajdów?

Zgodnie z zasadami powyżej – wypisz w odpowiedniej kolejności, w punktach, wszystkie tematy Twojej prezentacji. Każdy temat podziel na istotne kwestie. Jedna kwestia (myśl) – jeden slajd. Jeden slajd - jedna myśl.
Jeden argument może być zobrazowany nawet kilkoma kwestiami. Nie staraj się umieszczać zbyt dużo in-formacji na jednym slajdzie. Zapisz jakimi elementami (wykres, tabela, ilustracja) chcesz podkreślić każdą kwestię – slajd?

4. Jaki wygląd slajdów?

1. Tekst - nie więcej niż 6 linijek, każda po 6 słów.
2. Wielkość czcionki - nie mniej niż 18pt.
3. Kolejną ważną cechą, o której należy pamiętać, to konsekwentne i wyważone stosowanie kolorów, zarówno tła, jak i czcionki, gdyż kolorystyka i tło mają być elementem wspomagającym prezentację, a nie skupiającym uwagę słuchaczy.
Nie należy również przesadzać z umieszczaniem animacji, powinny one znaleźć się wtedy, gdy służą objaśnieniu jakiegoś zjawiska, w innym przypadku, gdy zastosujemy wiele różnorodnych „sztuczek”, odbiorca prezentacji skupi się na nich, przez co jego uwadze mogą umknąć treści, które chcieliśmy mu przekazać.
Na slajdzie kończącym pokaz należy przedstawić krótkie podsumowanie, najlepiej w postaci jakiejś sentencji, czy hasła. Należy również pamiętać o podaniu autora prezentacji, powinno się to zrobić na pierwszym i ostatni slajdzie. Jeżeli w prezentacji wykorzystane są źródła, których nie jesteśmy autorami, wówczas należy pamiętać o ich podaniu (autorzy, cytowane utwory, wykorzystane ilustracje itp.)

5. Jaka treść slajdów?

Bądź konkretny - unikaj abstrakcji.
1. Wartości - liczby – użyj liczb, przedstaw je w formie graficznej (diagramy), podkreśl kluczowe wartości, użyj porównań mogących łatwiej wyobrazić sobie konkretne wielkości czy ilości, np. "możemy sprzedać o 20% więcej, czyli tak jakbyśmy sprzedali dodatkowo tyle, ile zmieściłoby się w pełnych ciężarówkach usta-wionych jedna za drugą, stąd do Zakopanego". Albo np. "uzyskamy oszczędności rzędu 3%, czyli tyle co wydaliśmy w ubiegłym roku na paliwo do wszystkich samochodów."
2. Cechy, korzyści, akcja – koncentruj się na korzyściach, staraj się przedstawić je w formie opowiedzenia historii, anegdoty. Słuchacze lepiej zapamiętają to, co przedstawisz w formie akcji, działania, np. "uzyskamy oszczędności rzędu 3%, Jest to tyle, że przeciętny Kowalski mógłby jeździć swoim samochodem, nie wyda-jąc ani grosza na benzynę, przez 198 lat!"

6. Jak długa prezentacja?

Czas trwania prezentacji nie powinien przekraczać 20 minut. Można przyjąć, że jeden slajd to około 1,5 mi-nuty. Oznacza to, że Twoja prezentacja nie powinna zawierać więcej niż 12 slajdów.
Jeśli zakres jest więk-szy, rób przerwy maksymalnie co 20 minut. Przerwy możesz wypełnić opowiadając ciekawą anegdotę zwią-zaną z przesłaniem prezentacji lub zadaniem pytań słuchaczom dotyczących zaprezentowanych wcześniej treści)
Zaplanuj 10 minutową sesję pytań i odpowiedzi po zakończeniu prezentacji.
Dobrze, byś przed spotkaniem przygotował sobie odpowiedzi na kilka potencjalnych pytań, których możesz się spodziewać. Zawsze stosuj 3 zasady przy udzielaniu odpowiedzi:
1. Podziękuj za postawione pytanie – doceń słuchacza
2. Powtórz głośno pytanie – upewnisz się, że je dobrze zrozumiałeś, spowodujesz, że każdy je dobrze usły-szy, zyskasz czas na przygotowanie odpowiedzi.
3. Odpowiedz – jeśli z jakiegokolwiek powodu nie jesteś w stanie odpowiedzieć w tym momencie, poinformuj, że zajmiesz się tym i odpowiesz później, (zapisz sobie pytanie i osobę pytającą).

Do menu strony

EXCEL

1.Definicje odwołań, tworzenie funkcji

Informacje o odwołaniach do komórek i zakresów

Odwołanie identyfikuje komórkę lub zakres komórek w arkuszu i informuje program Microsoft Excel, gdzie szukać wartości lub danych, które mają być użyte w formule. Korzystając w odwołań, można używać w jednej formule danych znajdujących się w różnych częściach arkusza lub używać wartości z jednej komórki w wielu formułach. Można również odwoływać się do komórek w innych arkuszach tego samego skoroszytu, do innych skoroszytów oraz do danych w innych programach. Odwołania do komórek z innych skoroszytów są nazywane odwołaniami zewnętrznymi. Odwołania do danych z innych programów są nazywane odwołaniami zdalnymi.

Styl odwołań A1

Domyślnie program Excel używa stylu odwołań A1, w którym kolumny są oznaczane literami (od A do IV, dla wszystkich 256 kolumn), a wiersze liczbami (od 1 do 65536). Te litery i liczby są nazywane nagłówkami wierszy i kolumn. Aby odwołać się do komórki, należy wpisać literę kolumny, a następnie numer wiersza. Na przykład, odwołanie D50 odnosi się do komórki na przecięciu kolumny D i wiersza 50. Aby odwołać się do zakresu komórek, wpisz odwołanie do komórki znajdującej się w górnym, lewym narożniku tego zakresu, dwukropek (:), a następnie odwołanie do komórki znajdującej się w dolnym, prawym narożniku tego zakresu. Poniżej zamieszczono przykłady odwołań.

Aby odwołać się do	Użyj
Komórki w kolumnie A i w wierszu 10	A10
Zakresu komórek w kolumnie A i w wierszach od 10 do 20	A10:A20
Zakresu komórek w wierszu 15 i w kolumnach od B do E	B15:E15
Wszystkich komórek w wierszu 5	5:5
Wszystkich komórek w wierszach od 5 do 10	5:10
Wszystkich komórek w kolumnie H	H:H
Wszystkich komórek w kolumnach od H do J	H:J
Zakresu komórek w kolumnach od A do E i w wierszach od 10 do 20	A10:E20

Styl odwołań W1K1

Można również używać stylu odwołań, w którym zarówno wiersze, jak i kolumny w arkuszu są oznaczane liczbami. Styl odwołań W1K1 jest użyteczny przy obliczaniu pozycji w wierszu i w kolumnie w makrach. W stylu W1K1 program Excel wskazuje położenie komórki poprzez literę "W", po której następuje jest numer wiersza oraz literę "K", po której następuje numer kolumny..
Wprowadzanie formułPrzy tworzeniu formuły zawierającej funkcję, Paleta formuł pomaga we wprowadzaniu funkcji arkusza roboczego. Gdy do formuły zostanie wprowadzona funkcja, Paleta formuł wyświetla nazwę funkcji, każdego z jej argumentów, opis funkcji i każdego z jej argumentów, bieżący wynik funkcji i bieżący wynik całej formuły. Aby wyświetlić Paletę formuł, należy kliknąć przycisk
Edytuj formułę na pasku formuł. W podanym przykładzie zagnieżdżona funkcja SUMA jest edytowana przy użyciu Palety formuł. Zakres K10:K19 jest jedynym argumentem funkcji i pojawia się w polu edycji Liczba1. Wartość dla każdej komórki w zakresie pojawia się po prawej stronie pola edycji. Wynik funkcji SUMA (935) pojawia się poniżej listy argumentów. Wynik obliczony przez całą formułę jest pokazywany na dole.; ponieważ suma zakresu K10:K19 nie jest większa niż lub równa wartości 5000, to wynik wynosi 0.05 lub 5%.
Edytowanie formułPaletę formuł można wykorzystać do edycji funkcji w formułach. W tym celu należy zaznaczyć komórkę zawierającą formułę, a następnie, aby wyświetlić Paletę formuł, kliknąć przycisk Edytuj formułę Na palecie wyświetlana jest pierwsza funkcja w formule oraz jej wszystkie argumenty. Można edytować pierwszą albo edytować następną funkcję w tej samej formule klikając pasek formuł gdziekolwiek w obrębie funkcji.

Do menu strony

Używanie funkcji do obliczania wartości

Funkcje są wstępnie zdefiniowanymi formułami wykonującymi obliczenia z wykorzystaniem określonych wartości nazywanych argumentami i w konkretnym porządku nazywanym składnią. Na przykład funkcja SUMA dodaje wartości lub zakresy komórek, a funkcja PMT oblicza spłaty kredytu na podstawie stopy oprocentowania, okresu spłat i kwoty kredytu.

Argumenty

Argumentami mogą być liczby, tekst, wartości logiczne, takie jak PRAWDA lub FAŁSZ, tablice, wartości błędów takie, jak #N/D! lub odwołania do komórek. Wyznaczony argument musi mieć prawidłową wartość dla tego typu argumentu. Argumentami mogą także być stałe, formuły lub inne funkcje

Struktura

Struktura funkcji zaczyna się od nazwy funkcji, po której występuje otwierający nawias, argumenty funkcji oddzielone przecinkami i na końcu nawias zamykający. Jeśli funkcja zaczyna się od formuły, przed nazwą funkcji należy wpisać znak równości (=). W czasie tworzenia formuły zawierającej funkcję może być pomocna Paleta formuł.

Składnia formuł - informacje

Struktura lub porządek elementów w formule określają końcowy wynik obliczeń. Formuły w programie Microsoft Excel są podporządkowane określonej składni lub porządkowi polegającemu na użyciu znaku równości (=) na początku formuły. Po tym znaku następują elementy, które mają być obliczane (argumenty) i które są od siebie oddzielone operatorami obliczeń. Każdy argument może być wartością niezmienną (wartością stałą), komórką lub odwołaniem do zakresu, etykietą, nazwą lub funkcją arkusza roboczego.
Program Excel Excel wykonuje operacje od lewej do prawej zgodnie z porządkiem pojawiania się operatorów poczynając od znaku równości (=). Porządek obliczeń można kontrolować, używając nawiasów, tak aby grupować operacje, które powinny być wykonane w pierwszej kolejności. Na przykład następująca formuła produkuje wynik 11, ponieważ program Excel wykonuje operacje mnożenia przed dodawaniem. Formuła mnoży liczby 2 i 3 i następnie dodaje do wyniku liczbę 5. =5+2*3
Dla kontrastu, jeśli zostanie użyty nawias w celu zmiany składni, program Excel wykona dodawanie liczb 5 i 2, a następnie pomnoży wynik przez 3, co da wynik 21. =(5+2)*3

Operatory obliczeniowe w formułach

Operatory określają typ obliczenia które ma być wykonane na elementach formuły. Program Microsoft Excel zawiera cztery różne typy operatorów obliczeniowych: arytmetyczne, porównania, tekstowe i odwołania.

Operatory arytmetyczne

Operatory arytmetyczne służą do wykonywania podstawowych operacji matematycznych takich, jak dodawanie, odejmowanie lub mnożenie; składania liczb i obliczania wyników numerycznych.

Operator	Znaczenie	Przykład
+ (znak plus)	Dodawanie	3+3
- (znak minus)	Odejmowanie Negacja	3-1 -1
* (gwiazdka)	Mnożenie	3*3
/ (kreska ukośna w prawo)	Dzielenie	3/3
% (znak procent)	Procent	20%
^ (daszek)	Potęgowanie	3^2 (to samo co 3*3)

Operatory porównania

Możesz porównać dwie wartości za pomocą następujących operatorów. Gdy dwie wartości są porównywane za pomocą tych operatorów, to wynik jest wartością logiczną, PRAWDA lub FAŁSZ.

Operator porównania	Znaczenie	Przykład
= (znak równości)	A1=B1
A1> (znak większy niż)	Większy niż	A1>B1
A1 < (znak mniejszy niż)	Mniejszy niż	A1<B1
>= (znak większy niż lub równy)	Większy niż lub równy	A1>=B1
<= (znak mniejszy niż lub równy)	Mniejszy niż lub równy	A1<=B1
<> (znak nie równy)	Nie równy	A1<>B1

Operator złączenia tekstu

Operatora (&) należy używać do łączenia lub składania jednego lub kilku ciągów tekstowych w celu utworzenia pojedynczego fragmentu tekstu.

Operator tekstowy	Znaczenie	Przykład
& (handlowe i)	Łączy lub wiąże dwie wartości w celu utworzenia jednej ciągłej wartości tekstowej	"North" & "wind" daje w wyniku "Northwind"

Operatory odwołania
Operatory odwołania składają zakresy komórek do obliczeń z użyciem następujących operatorów.,

Operator odwołania	Znaczenie	Przykład
: (dwukropek)	Operator zakresu, tworzący jedno odwołanie do wszystkich komórek między dwoma odwołaniami włącznie	B5:B15
, (przecinek)	Operator połączenia łączący wiele odwołań w jedno	SUMA(B5:B15,D5:D15)

Edycja formuły

Kliknij komórkę zawierającą formułę, którą chcesz edytować.
Jeśli komórka zawiera hiperłącze, kliknij komórkę położoną obok komórki, którą chcesz edytować, a następnie użyj klawisza strzałki do zaznaczenia komórki zawierającej formułę, którą chcesz edytować.
Na pasku formuły wprowadź zmiany do formuły.
Chcąc edytować funkcję w formule, poddaj edycji argumenty funkcji.
Naciśnij klawisz ENTER.
Jeśli formuła jest formułą tablicową, naciśnij klawisze CTRL+SHIFT+ENTER.

Zagnieżdżanie funkcji w funkcji

W niektórych przypadkach może zajść potrzeba użycia funkcji jako jednego z argumentów innej funkcji.
Poprawne wartości zwracane.
Gdy zagnieżdżona funkcja jest używana jako argument, musi zwrócić wartość tego samego typu co używany argument. Na przykład, jeśli argument zwraca wartość PRAWDA lub FAŁSZ, to zagnieżdżona funkcja musi zwrócić wartość PRAWDA lub FAŁSZ. Jeśli tego nie zrobi program Microsoft Excel wyświetli wartość błędu #ARG!.
Ograniczenia poziomu zagnieżdżania
Formuła może zawierać do siedmiu poziomów zagnieżdżonych funkcji. Gdy Funkcja B jest użyta jako argument w Funkcji A, Funkcja B jest funkcją drugiego poziomu. Na przykład, funkcja ŚREDNIA i funkcja SUMA na rysunku 1 są funkcjami drugiego poziomu ponieważ są argumentami funkcji JEŻELI. Funkcja zagnieżdżona w funkcji ŚREDNIA byłaby funkcją trzeciego poziomu, itd.
Aby zagnieździć funkcje możesz użyć Palety formuł, aby zagnieździć funkcje jako argumenty.Możesz zagnieździć funkcję SUMA w funkcji JEŻELI, klikając pole edycji Wartość_jeżeli_prawda, klikając strzałkę w dół w polu Funkcje paska formuł, a następnie klikając SUMA.
Aby przełączać pomiędzy funkcjami na Palecie formuł, klikaj nazwy funkcji na pasku formuł. Na przykład, aby zmienić zakres funkcji ŚREDNIA kliknij pozycję ŚREDNIA na pasku formuł.

Do menu strony

Udostępnianie skoroszytu

Otwórz udostępniany skoroszyt.
Kliknij polecenie Udostępnij skoroszyt, a następnie kliknij kartę Zaawansowane.
Aby zapisać osobiste ustawienia wydruku, upewnij się, czy jest zaznaczone pole wyboru Ustawienia wydruku w polu Dołącz do osobistego widoku. Ustawienia wydruku obejmują podział na strony, obszar wydruku, ustawienia wprowadzone w podglądzie podziału stron (menu Widok, polecenie Podgląd podziału strony) i ustawienia wprowadzone w oknie dialogowym Ustawienia strony (menu Plik).
Aby zapisać wszelkie ustawienia wprowadzone za pomocą poleceń z podmenu Filtr menu Dane, włącznie z filtrowaniem wykonywanym za pomocą polecenia Autofiltr, upewnij się, czy jest zaznaczone pole wyboru Ustawienia filtrowania w polu Dołącz do osobistego widoku.
Zapisz udostępniany skoroszyt.
Program Microsoft Excel automatycznie zapisuje lokalizację wyświetlanego obecnie arkusza roboczego, a także osobiste ustawienia opcji w oknie dialogowym Powiększenie (menu Widok), w polu Powiększenie na pasku narzędzi Standardowe i na karcie Widok w oknie dialogowym Opcje (menu Narzędzia).
Zaznacz zewnętrzny zakres danych, który chcesz skopiować klikając strzałkę obok pola Nazwa na pasku formuły, a następnie klikając nazwę zewnętrznego zakresu danych.
Jeżeli nie zmieniono nazwy zewnętrznego zakresu danych, program Microsoft Excel nazwie automatycznie. Zewnętrznym zakresom danych z baz danych jest nadawana nazwa kwerendy, domyślnie Kwerenda_z_źródło, gdzie źródło jest nazwą źródła danych użytego do utworzenia kwerendy. Zewnętrzne zakresy danych z plików tekstowych są nazywane przy użyciu nazwy pliku tekstowego. Zewnętrznym zakresom danych z kwerend sieci Web nadawane są nazwy strony sieci Web, z której pochodzą dane. Jeśli arkusz zawiera więcej niż jeden zewnętrzny zakres danych z tego samego źródła, zakresy są numerowane — na przykład, MójTekst, MójTekst_1, MójTekst_2, itd.
Aby dołączyć etykiety kolumn lub formuły, które nie są częścią zewnętrznego zakresu danych, zaznacz komórki zawierające te etykiety kolumn lub formuły. Trzymając naciśnięty klawisz SHIFT kliknij strzałkę obok pola Nazwa na pasku formuły, a następnie kliknij nazwę zewnętrznego zakresu danych, który chcesz skopiować.
Kliknij przycisk Kopiuj
Przełącz się na skoroszyt, do którego chcesz wkleić zewnętrzny zakres danych.
Kliknij komórkę w lewym górnym rogu obszaru wklejania.
Kliknij przycisk Wklej
Uwagi Jeśli kopiowana jest tylko część zewnętrznego zakresu danych, kwerenda podstawowa nie jest kopiowana, a skopiowane dane nie mogą być odświeżane.
Aby po zakończeniu kopiowania anulować ruchome obramowanie, naciśnij klawisz ESC.

Do menu strony

Sporządzanie wykresów w Excelu.

Zasady tworzenia wykresów.

Przed przystąpieniem do sporządzania wykresu zaznaczamy dane, które chcemy przedstawić graficznie. Zaznaczamy również nagłówki kolumn i wierszy, które stanowić będą opis danych i legendę. Można zaznaczyć obszary rozłączne (z przytrzymanym klawiszem <CTRL>) lub ukryć dane z wybranych poziomów (kolumn). Dzięki domyślnemu ustawieniu prezentowania tylko widocznych danych, efekt końcowy będzie taki sam w obu przypadkach. Tę własność można zmienić dla już sporządzonego i aktywnego wykresu za pomocą opcji Narzędzia/Opcje.../Wykres/Uwzględnij tylko widoczne komórki. Jeśli chcemy utworzyć wykres na bieżącym arkuszu, korzystamy z opcji Wstaw/Wykres/Na bieżącym arkuszu... lub narzędzia Kreatora Wykresów znajdującego się na pasku narzędzi. Po zmianie kursora rysujemy prostokątny obszar wykresu.
zumiałymi. Ponieważ wykresy przedstawiają grafikę, są szczególni do podsumowywania serii danych i ich wzajemnych wpływów. Utworzenie wykresu często pomaga dostrzec trendy czy wzorce, wykorzystanie wykresu pozwoli zrobić to dużo szybciej, a które w przeciwnym razie mogłyby zostać niezauważone.
Wykres to w istocie „obiekt” tworzony przez Excela na żądanie użytkownika. Zawiera on jedną lub więcej serii danych przedstawionych graficznie. Sposób ich przedstawienia zależy od wybranego typu wykresu. I tak jeżeli użyjemy wykresu liniowego z dwomaseriami danych, wówczas na wykresie pojawią się dwie linie, z których każda prezentowaćbędzie osobną serię.  Dane dla każdej z serii przechowywane są w osobnej kolumnie lub wierszu.
 Każdy punkt na linii jest określony przez wartość w pojedynczej komórce
i dodatkowo podkreślony znacznikiem.
Linie różnią się od siebie grubością, stylem, kolorem lub znacznikami danych.
Ważne jest, aby pamiętać, że wykresy są dynamiczne. Oznacza to, że są one połączone z danymi umieszczonymi w arkuszu. Jeżeli dane ulegną zmianie, wykres zostanie automatycznie zaktualizowany, tak aby uwzględnić nowe dane, dzięki czemu będziesz prezentował najnowsze informacje.
Kiedy już utworzymy wykres, zawsze można zmienić jego typ, formatowanie, dodać nowe serie danych czy zmienić już wykorzystywane tak, aby zastosować inne zakresy.Istnieją dwa sposoby umieszczania wykresów:
 w arkuszu (wykresy osadzone),
 w osobnym arkuszu wykresu.

Podstawy tworzenia wykresu

1. Najpierw należy wybrać dane, które mają znaleźć się na wykresie. Jeżeli kolumny posiadają nagłówki, trzeba się upewnić, że one zostały również zaznaczone.Aby szybko utworzyć domyślny typ wykresu, należy zaznaczyć odpowiednie dane i użyćkombinacji klawiszy Alt+F11 (zostanie wówczas wykreślony wykres osadzony) lub wcisnąć klawisz F11 (wykres na osobnym arkuszu).
2. Następnie należy przejść do karty Wstawianie i kliknąć ikonę wykresu. Po wybraniu określonego typu wykresu i kliknięciu jego ikony zostanie rozwinięta lista dostępnychpodtypów.
3. Następnie należy wybrać odpowiedni typ i kliknąć jego ikonę, a Excel utworzy wykres według wskazówek.

Do menu strony

Stopka2020 © Janusz Wachowicz. Nauczyciel matematyki i informatyki, doradca zawodowy, inżynier ogrodnik, zapraszam do współpracy! januwach@poczta.onet.pl